De supermarkt blijft een fascinerend uitje. Vandaag heb ik iemand volledig in mijn hoofd afgekraakt vanwege haar slecht georiënteerde boodschappentas inpak moment. Dat moment vraagt om een beetje inzicht. Het is presteren onder druk omdat je de ogen achter je in de rij voelt branden in je nek, als een geest die jou achtervolgt in een nachtmerrie. Voor me staat een vrouw die niet met die druk om lijkt te kunnen gaan. Ergens heb ik toch hogere verwachtingen van een vrouw dan een man in dit geval. De kassière werkt niet mee. Die straalt uit er geen zin in te hebben en smijt de producten over dat scanapparaatje richting de milieuvriendelijke tas van madame vooraan de rij. Zij gooit alles zonder erover na te denken haar tas in. Hoe dan? Ze begint met een halve tijgerwit, bruinbrood en croissantjes, vervolgt door een lange staaf leverworst, bakje aardbeien, nog wat beleg om vervolgens drie zware pakken Ice Thea green en een fles Cola erop te pleuren. Was dan meteen voor de smeerbare variant leverworst gegaan! Daarna zat haar tas zo vol dat ze een pot pindakaas en nutella er niet in wist te krijgen. Ik zag de twijfel in haar ogen. Ze besloot om te graaien en het verneukte tijgerwit en bruinbrood eruit te trekken. Die leken in elkaar geslagen te zijn in die tas. Met alle geluk van de wereld is het haar gelukt om de zakken niet open te scheuren. Ze gooide de Nutella en Pindakaas de tas in, om de leverworst nog even een trap na te geven, en bezweek toen door keuze stres. ‘’Spaart u voor de blablabla?’’ ‘’Uhm, uhm, uhm, nee hoor. Of ik een bonnetje wil? Nee! Werkse!’’ Met zweet op het voorhoofd droop de arme vrouw de Dirk uit. Ik denk nog aan haar. Hoe zal het met haar gaan?
Reactie plaatsen
Reacties