Toen ik verhuisde van Zevenhuizen – het dorp waar ik ben opgegroeid – naar Rotterdam, was de drukte van de stad niet hetgeen waar ik aan moest wennen. Ik vond dat juist eigenlijk vanaf het eerste moment al heerlijk. Die anonimiteit. Waar ik aan moest wennen is het groeten in de wijk. In Zevenhuizen groette je iedereen. Buurvrouw en buurman, hun buren, de buren van die daarnaast, de mensen in de Dorpsstraat, die bij de Swanla, bij de voetbal. Iedereen groet je, en iedereen groet terug. Waarom weet ik eigenlijk helemaal niet. Je hebt er niet altijd zin in, maar uit beleefdheid is het een soort dorpse huisregel. Buitenshuis regel eigenlijk. In Rotterdam is dat helemaal niet zo. De eerste weken dat ik er kwam wonen heb ik het wel geprobeerd. Ik ga het gezicht van die gozer nooit meer vergeten. Ik zag hem al van een afstandje aankomen lopen. Hij leek me een vriendelijk gezicht te hebben. Toen hij binnen ‘’groetbereik’’ kwam zei ik vol zelfvertrouwen: ‘’Goedemiddag.’’ Hij keek geschrokken op, haalde zijn Airpods uit zijn oren en vroeg: ‘’Sorry, wat zei je?’’ Ik herhaalde mezelf door net zo vriendelijk ‘’Goedemiddag’’ te zeggen. ‘’O, Goedemiddag.’’ Zei hij twijfelend, en hij liep snel door. Die zal wel denken dat ik gek ben. Het was ook een bijzonder gênant moment.
Reactie plaatsen
Reacties