Ik kan mij wel eens ergeren. Aan veel dingen kan ik me ergeren. Aan het meeste eigenlijk wel. Het meest geërgerd ben ik tijdens de file. Filerijden brengt het slechtste in mij naar boven. Zo erg dat ik soms ervan schrik hoe inhumaan ik kan zijn. Eerst zit ik me te irriteren aan een debiel die voor me rijdt, vervolgens haal ik hem in, ondertussen heb ik hem alles genoemd wat je iemand maar kan noemen in negatieve zin, zijn vader ook, en daarna zie ik dat het een bejaard omaatje is. Dan kijk ik weer snel voor me uit en hoop ik dat die arme vrouw al die armgebaren niet heeft meegekregen. Ze zou me sowieso nooit gehoord kunnen hebben. Lijkt me. Maar dit soort dingen zijn niet eens het ergste waar ik me aan erger. Het aller, aller, allerergste, wat zo erg is dat ik soms uit frustratie vol tegen de auto voor me wil inrijden, is als ik net van rijbaan gewisseld ben omdat die de hele tijd gewoon lekker doorreed, maar dat er nadat ik er ben ingevoegd ineens geen vooruitgang meer in zit maar wel op de rijbaan waar ik net op reed. En als ik dan ervoor kies om wel netjes in dezelfde rijbaan te blijven rijden, gaat die andere weer als een jekko te keer. Alsof er helemaal geen file is. Dan rijdt ook nog eens dat omaatje van de dag ervoor langs met een middelvinger opstekend richting mij, sla ik weer mijn dashboard naar de tering, en dan moet mijn dag nog beginnen. Deprimerend.
Reactie plaatsen
Reacties