Het is altijd weer hetzelfde. Of het nou een discussie is over voetbal, racisme of een ander politiek onderwerp. Ik denk het altijd allemaal te weten, tot ik verrast word van iemands kijk erop die ik niet verwacht had. Dan begin ik een beetje te bazelen, praat ik om het daadwerkelijke onderwerp heen en begin ik maar te verbeteren als ik een taalkundig foutje hoor. Zo kinderachtig ben ik. Onderweg naar huis gaat de discussie verder, maar dan in mijn kop. De schizofreen is nooit alleen. Ik voer zelf het gesprek tussen de twee discussiërende. Pas op dat moment komen de echte goede antwoorden die ik had moeten geven. Dan word ik weer boos. Boos omdat ik dat eerder had moeten zeggen. Boos omdat de ander geluk had dat ik er net niet op kwam. Dat geluk gunde ik hem niet. Op zo’n moment kan ik op het punt staan de fiets om te keren om nog even een laatste standpunt of mening eruit te gooien. Maar zoveel moeite heb ik er nooit voor willen doen.
Reactie plaatsen
Reacties