Vandaag stond ik in de nieuwe Dirk van den Broek op het Bentinckplein, waar het drukker dan druk was doordat de Albert Heijn om de hoek dicht is wegens verbouwing. De rijen bij de kassa's waren zo groot als die van de Efteling. En met mijn gezonde dosis geduld was ik al erg ver in de rij beland. Plots werd ik op mijn schouder getikt door een man die wat verward eruit zag naar mijn mening. Hij vroeg mij iets maar ik verstond voor geen meter wat hij zei. ''Wat?'' ''Wat?'' ''Wat zegt u?'' Heb je wel eens zo vaak ''wat?'' gezegd, dat je op een gegeven moment maar besluit te doen alsof je het verstaan hebt en maar gewoon ja knikt in de hoop daarmee het juiste antwoord te hebben gegeven. Dat was dus ook mijn geniale plan en vervolgens liep hij met zijn karretje, die tot de rand gevuld was, mij voorbij. Blijkbaar vroeg hij of hij me voor mocht gaan. Ik heb elk bestaande god vervloekt. Waarom vroeg ik gewoon nog niet één keertje ''wat?''. Vervolgens kwam ik weer wat meer tot rust en zag dat de man met het veel te volle winkelkarretje de eerst volgende aan de beurt is. Ik keek naar mijn mandje die ik vasthield zoals bijna elke vrouw haar neppe Guess tasje vasthoud en checkte nog even de inhoud. Bruin brood en een dozijn eieren. ZOUT! Ik ben verdomme het zout vergeten. Ik ga geen ei eten zonder zout! Niet in dit leven. Ik keek terug de rij in en die leek telkens maar groter te worden. Toen begon ik maar goden te verzinnen om te vervloeken.
Reactie plaatsen
Reacties