Dagdromen is een dagelijkse bezigheid voor mij. Onbewust zink ik mentaal helemaal weg in de oceaan van mijn gedachtes. Gister was ik op werk carpaccio aan het snijden als voorbereiding van de avond die eraan zat te komen. Ik werkte met een snijmachine. Iets waar dagdromen fataal kan zijn. Ik droomde weg over hoe het zou zijn om profvoetballer te zijn. Spelen in een groot stadion voor duizenden supporters. De winnende scoren in een kampioenswedstrijd en naar de tribunes rennen om het te vieren. Of wat nou als je helemaal niet voor die club wil spelen waar je voor speelt. Dat je met tegenzin zo'n vol stadion moet betreden. Voel je je dan als een Gladiator? Vechtend voor je vrijheid. Terwijl ik vredig over van alles en nog wat nadenk, nader ik het einde van het stuk bevroren vlees wat ik in kleine plakjes snijd. Het bord staat vol met mooi geportioneerde carpaccio's. ''Hoeveel reserveringen hebben we vanavond?'' ''Veertig personen!'' Hoor ik vanuit het restaurant geroepen worden. ''Waarom?'' Vervolgd er daarna. ''Zijn 500 Carpaccio's genoeg denk je?!''
Reactie plaatsen
Reacties