De optimist

Eén ding weet ik zeker. Ik ben geen haatdragend persoon. Maar toch jeuk ik van ergernis als iemand mij overrompeld met optimisme. Optimisme voelt altijd zo geforceerd aan. Het wordt gebruikt om geluk uit te stralen. Zo van: ''Kijk mij eens even blij zijn. Hier drinken wij alleen maar halfvolle glazen!'' Alsof een positief iemand niet ongelukkig kan zijn. Wie weet is dat halfvolle glas wel gevuld met tranen van verdriet. Nu lijk ik een pessimist, iets wat ik overigens ontken te zijn, maar optimisme irriteert me mateloos. Misschien omdat het mij het gevoel geeft alsof ik voor de gek gehouden word. De meeste mensen die optimisme uitstralen gebruiken het gewoon als een deel van hun outfit. Voordat ze de deur uitgaan trekken ze hun schoenen aan, jas aan en sproeien ze neppe optimisme over zich heen in de hoop dat het niet de geur van hun parfum doet verzwakken. Alsof we dan niet kunnen zien hoe ongelukkig, onzeker of ontevreden ze zijn over het leven. Ik hou van de realiteit. Iedereen heeft wel eens een dag dat het allemaal niet meezit. Dat er helemaal geen zin is en dat er geen glim is om te lachen. Maar ook die dag gaat weer voorbij. Accepteer ze. Ik ben geen pessimist, ik heb gewoon een passionele haat voor optimisme.