Vandaag stonden twee meiden voor me in de rij bij de Starbucks. De rij was lang en hun gesprek wekte plaats vervangende schaamte in me op. Maar ze waren gepassioneerd. Ze babbelde en babbelde maar door, zeker vijf minuten vol. Toen waren ze ein-de-lijk aan de beurt. Ik had allang door wat ik zou gaan bestellen. Zwarte koffie. Simpel. Zoals altijd. Maar stel dat ik dat nog niet zou weten, zou ik tijd genoeg hebben om het te bedenken omdat ik in die veel te lange kut rij stond. Deze twee kippen stonden zo bizar veel te lullen dat ze nog helemaal niet bedacht hadden wat ze zouden gaan bestellen. Zal ik dit nemen? Of dit? Of toch dit? Ze vroegen ook nog aan de medewerkster van de Starbucks wat zij aanraadde. Die kwebbelde ook maar mee. Toen werd het een gesprek van drie, die compleet langs elkaar heen praatte. Ik stond mezelf te knijpen en te wachten tot ik eindelijk aan de beurt was. En toen was ik aan de beurt en wist ik het gewoon niet meer. Ik wist niks meer. Wat ik wilde, waar ik was, wat ik er deed. Ik hoorde de stemmetjes van de kwebbelende kippen telkens zachter worden tot in het onhoorbare. Nu nog vraag ik me nog steeds af: Wie van de twee ging nou met die Maarten waar ze het de hele tijd over hadden, en wat een eindbaas is hij.
Reactie plaatsen
Reacties