Liegen

Soms zie ik een leugen geboren worden en sta ik erbij en kijk ik ernaar maar doe er verder niks aan. Niet omdat ik de desbetreffende persoon niet wil corrigeren of de confrontatie daarvan vermijdt, maar puur om te zien hoe het gebeuren zich ontwikkelt. Het leukste in deze ontwikkeling kan zijn dat de leugen verteller ineens doorheeft dat ik ook in het gezelschap zit en dat ik weleens het echte verhaal ken. Dan hoor je de ongeloofwaardigheid afnemen en de stem ingetogener worden. Ik kan daar zo heerlijk van genieten. De onzekerheid. De kwetsbaarheid. Ik kan het op zo’n moment onwijs ongemakkelijk maken natuurlijk, maar dat doe ik zelden. Het gebeurt, en ik laat het weer verdwijnen. Ik maak het niet groter dan dat het is, maar ik vergeet het nooit. Het geeft mijn beeld van iemands karakter vorm.