Het zat er gewoon een keer aan te komen. De lange ‘laptop tafel’ in de CoffeeCompany zit helemaal vol. Nergens plek voor mij, en als die plek er wel zal zijn geweest, zal ik er niet plaats hebben genomen omdat ik dan constant het idee zal hebben gekregen dat er meegekeken werd. Dus dan wordt het maar op de bank zitten met die paar veel te kleine wiebelende kut tafeltjes. Mijn kleine Americano erop neergelegd, plaatsnemen op de bank, laptop uit mijn tas gehaald, vervolgens erachter komen dat mijn laptop en de kleine Americano niet samen op het tafeltje passen waardoor ik mijn laptop terug mijn tas in wil doen en tijdens die beweging stoot ik mijn Americano om. Het gaat helemaal fout. Dat hele tafeltje zit onder. Het stort van alle kanten de vloer op. Mijn broek, mijn schoenen. Alles zit onder. Dat kleine kut tafeltje. Die kleine kut Americano. En het enige wat er in mijn hoofd zich afspeelt:
Pa Pa I’ americano. Tu, tu, tu, tu.
Pa Pa I’ americano. Tu, tu, tu ,tu.
Reactie plaatsen
Reacties